Pałac Kultury i Nauki w Warszawie to do niedawna najwyższy budynek w Polsce. Budynek powstały jako symbol polsko-radzieckiej przyjaźni jest czołowym przykładem narodowego realizmu socrealistycznego.
Pałac Kultury i Nauki w Warszawie – historia
Budowę Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie rozpoczęto w 1952, zakończono natomiast 22 lipca 1955 roku.
Pałac Kultury i Nauki powstał jako rezultat zobowiązania podjętego przez Związek Radziecki, które zakładało pokrycie przez ZSRR połowy wydatków związanych z odbudową Warszawy. Budynek miał świadczyć o przyjaźni polsko-radzieckiej. W potocznej nomenklaturze obiekt nazywany był darem Stalina lub darem radzieckim. Obecnie Pałac Kultury i Nauki uznawany jest za najbardziej charakterystyczny symbol stolicy.
Formalną opiekę nad realizacją obiektu sprawował Józef Sigalin. Projekt sporządził natomiast zespół architektów pod przewodnictwem Lwa Rudniewa.
Do historii przeszedł sposób ustalania wysokości budynku za pomocą niewielkiego dwupłatowego samolotu – kukuruźnika.
Ostatecznie wysokość budynku wraz z iglicą wynosi 230 metrów. Wieża główna sięga 120 metrów, natomiast wieżyczka 160 metrów.
7 marca 1953 roku patronem budynku został Józef Stalin. Pod oficjalną nazwą Pałac Kultury i Nauki im. Józefa Stalina budowla funkcjonowała do 1 stycznia 1957.
Pałac Kultury i Nauki w Warszawie — koncepcja architektoniczna
Pierwotna koncepcja PKiN zakładała czerpanie inspiracji z radzieckich wieżowców. Ostatecznie zdecydowano się na stworzenie unikatowego projektu, będącego połączeniem polskiej narodowej architektury i socrealizmu. W tym celu zespół projektowy, złożony z polskich i radzieckich architektów, zbadał i udokumentował zabytki architektury polskiej w kilku miastach – m.in. Krakowa, Chełmna, Sandomierza, Zamościa i Kazimierza Dolnego.
W efekcie powstała bryła łącząca w sobie cechy wielu stylów, w tym elementów charakterystycznych dla klasycyzmu i renesansu. Za typowy dla polskiej architektury detal architektoniczny uznano przeskalowaną attykę, która również znalazła miejsce w bryle Pałacu Kultury i Nauki.
Oprócz narodowych akcentów inspiracjami dla architektów były również amerykańskie wieżowce art deco.
Pałac Kultury i Nauki – wnętrze
Polskie wpływy widoczne są również we wnętrzu budynku, które zostało zaprojektowane i wykonane przez polskich artystów i rzemieślników. Materiały, które użyto do wykończenia Pałacu Kultury i Nauki to drewno, kamienie, metal, ceramika oraz szkło. Wnętrza ozdobione są malarstwem ściennym, szklanymi kinkietami i ceramicznymi lampami. Meble do obiektu zaprojektował m.in. Jan Bogusławski. Wnętrza Pałacu to aranżacje z lat 50.
Z powodu unikalnego połączenie stylów w bryle, a także oryginalnie zachowanych wnętrz, w 2007 roku budynek został wpisany do rejestru zabytków.
Pałac Kultury i Nauki – rozwiązania architektoniczne
Bryłę budynku pokrywają panele ceramiczne, pod względem wizualnym podobne do piaskowa.
Do wykończenia budynku oraz dekoracji użyto m.in. granitu strzegomskiego, wapień pińczowski oraz piaskowiec. Elewacja powstała w kolorze białym, przybierając z czasem odcień szary.
